“ასეთი დაინტერესება დასავლეთიდან საქართველოს მიმართ ჯერ არ ყოფილა. ჩვენ თუ ამას ვერ გამოვიყენებთ, არა აქვს მნიშვნელობა ვინაა მართალი და ვინ მტყუანი, ორივე მხარე, როგორც ხელისუფლება ასევე ოპოზიცია პასუხისმგებლები იქნებიან იმ შედეგებზე, რაც შეიძლება ჩვენს ქვეყანაში განვითარდეს.
“ევროპიდან ამას საკმაოდ მკაცრი პასუხი მოჰყვება და ქვეყანას საბოლოოდ უფსკრულში გადაჩეხავენ” - ამბობს ანალიტიკოსი ვახტანგ ძაბირაძე „რეზონანსთან“ ინტერვიუში ევროპული საბჭოს პრეზიდენტის შარლ მიშელის წარმომადგენლის კრისტიან დენილსონის საქართველოში დარჩენის შეფასებისას.
ამბობს, რომ ევროპელებმა დაინახეს ქვეყანაში სიუაცია იმაზე მძიმეა, ვიდრე მოელოდნენ. ამიტომ დრო აღარ ითმენს და საქმის ბოლომდე მიყვანა გადაწყვიტეს.
ძაბირაძე ამბობს, რომ თუ შეთანხმება ვერ მოხდა, მაშინ პასუხისმგებლობა იმ შედეგებზე, რაც ქვეყანაში შესაძლოა განვითარდეს, ორივე მხარემ უნდა აიღოს.
მისი აზრით, თუ ევროპაში არსებულმა კონკრეტულმა პოლიტიკურმა ძალებმა, რომლებიც ჩვენი ქვეყნის მიმართ ისედაც სკეპტიკურად არიან განწყობილები და ფიქრობენ, რუსეთს ანგარიში უნდა გაუწიონ, დაინახეს, რომ ეს მოლაპარაკებაც ჩაიშალა, მაშინ ევროპულ ოჯახში ჩვენი შეშვება კიდევ დიდი ხნით გადაიწევს.
ანალიტიკოსი ამბობს, რომ ორივე მხარე კომპრომისზე უნდა წავიდეს, რადგანაც სასწორზე ქვეყნის და ხალხის ბედი დგას.
„რეზონანსი“ როგორ ფიქრობთ, ევროპული საბჭოს პრეზიდენტის შარლ მიშელის წარმომადგენელმა კრისტიან დენიელსონმა მოულოდნელად საქართველოში დარჩენა რატომ გადაწყვიტა იქამდე, სანამ მოლაპარაკება არ შედგება. იმაზე მძიმე მდგომარეობაა ქვეყანაში, ვიდრე ევროპას ეგონა?
ვახტან ძაბირაძე: როგორც ჩანს ევროპაში მიხვდნენ, რომ ჩვენი მარტო დატოვება არ შეიძლება, ასევე, მარტო ბრიუსელში გაშვებაც აღარ გვანდეს. ირაკლი ღარიბაშვილს ევროკავშირის ელჩი კარლ ჰარცერი გააყოლეს.
თუ სერიოზულად შევხედავთ, ახლა ევროპისთვის ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს, რომ ამ მოლაპარაკებებმა უნაყოფოდ არ ჩაიაროს და შეთანხმება შედგეს.
ასეთი დაინტერესება დასავლეთის მხრიდან ჩვენი ქვეყნის მიმართ ჯერ არ ყოფილა. ჩვენ თუ ამას ვერ გამოვიყენებთ, არა აქვს მნიშვნელობა ვინაა მართალი და ვინ მტყუანი, ორივე მხარე, როგორც ხელისუფლება ასევე ოპოზიცია პასუხისმგებლები იქნებიან იმ შედეგებზე, რაც შეიძლება ჩვენს ქვეყანაში განვითარდეს. ასევე, ევროპიდან ამას საკმაოდ მკაცრი პასუხი მოჰყვება და ქვეყანას საბოლოოდ უფსკრულში გადაჩეხავენ.
„რ“: თუ კი დანიელსონის მცდელობა უშდეგო აღმოჩნდა და ვერანაირ შეთანხმებას ვერ მივაღწიეთ, მაშინ რა სახის რეაქცია შეიძლება ევროპას ამაზე ჰქონდეს?
ვ.ძ: ევროპაში არსებობენ ისეთი ძალები, რომლებიც ევროკავშირის და ნატოს გაფართოვების წინააღმდეგები არიან. არსებობენ ძალები, რომლებიც რუსეთის ფაქტორს ანგარიშს უწევენ. ამ წარუმატებელი მოლაპარაკებების ფონზე მათ საბაბი გაუჩნდებათ, რომ ეს პროცესი კიდევ უფრო შორეულ პერსპეტქივაში გადაწიონ.
ეს კი იმას ნიშნავს, რომ საქართველო ისევ და ისევ რუსეთის ადვილ სამიზნედ რჩება. კვლავ დამოკიდებული უნდა ვიყოთ რუსეთის განწყობებზე, როდის მოესურვება პუტინს საქართველოში ჯარით თუ მისი გარეშე შემოსვლა.
ეს არის პირდაპირი საფრთხე, რომელიც საქართველოს სუვერენიტეტს ემუქრება. ასევე დიდი პრობლემები გვექნება ეკონომიკურ-სოციალური თვალსაზრისით. როდესაც ერის და ქვეყნის წინაშე ასეთი რამ დაგს, იქ რომელიმე მართალი და რომელიმე მტყუანი ვერ იქნება. ორივე მხარის ბრალი იქნება, თუ კი ქვეყანას ამ საფრთხის წინაშე დააყენებენ.
ყველაზე მეტად კი მტყუანი ამ ყველაფერში ქართული საზოგადოებაა, რომელიც ჯერჯერობით, ისევ მართალი მხარის აღმოჩენას ცდილობს. მაშინ როდესაც მოსახლეობის მოთხოვნა უნდა იყოს, რომ ქვეყანაში სტაბილური მდგომარეობა იყოს და მთლიანობაში პოლიტიკური სპექტრი დაავალდებულონ, რომ ამას ანგარიში გაუწიონ.
ეს ადამაინები ყველაფერს ცდილობენ, რომ საქართველო ამ კრიზისიდან გამოიყვანონ, თან გვაფრთხილებენ და გვეუბნებიან, რომ გონს მოვიდეთ. სხვა მეტი რაღა გააკეთონ?
„რ“: ფიქრობთ, რომ რეგიონში შექმნილი მძიმე სიტუაციის ფონზე ევროპისთვის ახლა საქართველო ერთადერთ მოკავშირეს წარმოადგენს?
ვ.ძ: რა თქა უნდა, რეგიონში ვითარება ძალიან მკვეთრად შეიცვალა. რუსეთმა კავკასიაში მაქსიმალურის მიღება შეძლო, არა მარტო სომხეთში, არამედ აზერბაიჯანში. მას ორივე ქვეყანაში სამხედრო ძალები და შენაერთები ჰყავს. ახლა იმაზე გადავა, რომ აზერბაიჯანზე უფრო მასშტაბური კონტროლი მოიპოვოს.
ერთადერთი კუნძული საქართველო რჩება, რომელიც რუსეთს ამიერკავკასიის სრულად ათვისების საშუალებას არ აძლევს. ამას ხვდება ყველა და დიდი ფილოსოფია არ სჭირდება. ამიტომაც ევროპელები გვეუბნებიან, რომ ამას ხელს ნუ შეუწყობთო.
უპასუხისმგებლოა ოპოზიცია, მაშინ პასუხისმგებლიანმა ხელისუფლებამ ნაბიჯი პირველმა გადადგას. ხელისუფლებაა უაპსუხისმგებლო? მაშინ პასუხისმგებლიანმა ოპოზიციამ პირველი ნაბიჯი გადადგას. პრობლემა ისაა, რომ ქვეყნის და ერის წინაშე ყველა უპასუხისმგებლოა.
„რ“: ამ მოლაპარაკების მანძილზე საზოგადოებას დარჩა შთაბეჭიდელა, რომ თითქოს წითელ ხაზებზე საუბარი აღარ იყო და ორივე მხარე რაღაცაზე თანმხდებოდა. პლებისციტი, ფიქრობთ არის გამოსავალი, რომელზეც ორივე მხარე უნდა წავიდეს?
ვ.ძ: ყველაზე რეალური პლებისციტზე შეთანხმებაა. წითელ ხაზებზე ორივე მხარე აღარ ლაპარაკობს, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ აღარ არსებობს. წითელი ხაზები დარჩა, მაგრამ ღიად აღარ საუბრობენ.
ამიტომ თვითოეულმა პოლიტიკურმა ძალამ თავად უნდა გადაწყვიტოს ქვეყნისთვის რა აჯობებს და რა არის მნიშვნელოვანი. თუ უპასუხისმგებლო ხელისუფლება გვყავს, პასუხისმგებლობა ოპოზიციამ გამოიჩინოს და ევროკავშირში შესვლის პერსპეტქივა არ დავკარგოთ.
როცა ერთი მხარეც და მეორეც, ლაპარაკობს, რომ რუსული სცენარია, ორივე მხარე მათ თამაშს თამაშობს, როცა გაჯიუტებულები მოლაპარაკებებს შლიან. პასუხისმგებლობა იმას ნიშნავს, რომ რაღაცა დათმობაზე წახვიდე და ქვეყანა უფკრულის პირამდე არ მიიყვანო. რამდენჯერ მივედით და გადავრჩით, ამიტომ გადაწყვეტილება ვიღაცამ ხომ უნდა მიიღოს.
„რ“: ქვეყანაში არსებული ასეთი მძიმე პოლიტიკური კრიზისის ფონზე პრემიერი ირაკლი ღარიბაშვილი ბრიუსელში გაემგზავრა. როგორ ფიქრობთ, უკან დაბრუნებული რა სახის გზავნილს ჩამოიტანს?
ვ.ძ: როგორც ჩანს ერთობრლივი მოლაპარაკებები სხვადასხვა გეოგრაფიული არეალით ამ თემებზე გაგრძელდება. ღარიბაშვილმა ნამდვილად წაიღო ევროკავშირის ასოცირების ხელშეკრულების ფორმატში ქვეყანამ რა გააკეთა და ნაკისრი ვალდებულებები როგორ შეასრულა.
მეორე მხრივ კი მას ქვეყნის შიგნით არსებულ სიტუაციაზე სერიოზული საუბარი ექნება. ისევე როგორც ამის პარალელურად დანიელსონის შუამავლობით მოლაპარაკებები გაიმართება.
ლაპარაკი იქნება იმაზე, რომ შეთანხმება უნდა შედეგს და ამ მოთხოვნაში კატეგორიული უნდა იყოს, როგორც დასავლეთი, ასევე ამერიკა. ვფიქრობ, რომ მათ პრინციპულობაზე ბევრია დამოკიდებული.
მოლაპარაკებები თუ ჩაიშალა, ამის შემდეგ უნდა გასაჯაროვდეს დიალოგი რაზე მიდიოდა. ქართულმა საზოგადოებამ უნდა იცოდეს, პერსონალურად პასუხს ვინ რაზე აგებს. თუ შეთანხმებას ვერ მივაღწიეთ, ჩვენ ძალიან მძიმე პასუხისმგებლობა დაგვეკისრება.