წმინდა დიდმოწამე დიმიტრი თესალონიკელი, წმინდა გიორგივით უებრო რაინდი, ქრისტიანობისთვის ეწამა. მამამისმა, რომელიც თესალონიკის მმართველი იყო და ფარული ქრისტიანი, სახლთან ახლოს პატარა ეკლესიაც ააშენა, სადაც დიმიტრი მოინათლა.

ექვთიმე თაყაიშვილმა, რომელმაც მთელი საქართველო ფეხით შემოიარა და აღწერა ჩვენი ქვეყნის უნიკალური ეკლესია-მონასტრები, მე-20 საუკუნის დასაწყისში რაჭაში ექსპედიციის დროს ლაბეჭინის ეკლესია მოინახულა, საგანძური კი, რომელიც მეცნიერს ტაძარში დახვდა, ასახულია მის ნაშრომში „ნივთები ლაბეჭინის ტაძრიდან".

ქართულ დროშას მრავალსაუკუნოვანი ისტორია აქვს. ტერმინი „დროშა" ისტორიულ წყაროებში პირველად მე-9 საუკუნეში გამოჩნდა. დროშის ტარს ეწოდებოდა „ბუნი", ტარზე შებმულ ნაჭერს - „ალამი". სახელმწიფო დროშას სამეფო დროშა ერქვა, ხალხი მას სეფე დროშას უწოდებდა, რომელიც ორნაირი იყო. დიდი სამეფო დროშა განსაკუთრებულ ზეიმებზე გამოჰქონდათ, მეფედ კურთხევის და მათი ჯვრისწერის დროს, პატარა დროშა კი აღმართული იყო მეფის სასახლეზე და ტაძრებში წირვა-ლოცვის დროს.

საბაწმინდის ლავრის საეკლესიო ძეგლებიდან ერთ-ერთი პირველი ქართული ხელნაწერი, რომელიც 864 წელს შეიქმნა სინის მთაზე, გრიგოლ ხანძთელის მოწაფე მაკარ ლეთეთელმა შესწირა. უძველესი ხელნაწერი დღესაც სინის მთაზე ინახება. იქვეა დაცული ხელნაწერი ჭილ-ეტრატის იადგარი, რომელიც მე-9 საუკუნით თარიღდება.

დადიანების სამუზეუმო კომპლექსი, რომელშიც შედის დედოფლის სასახლე, ნიკოსეული სასახლე და მთავრისეული სასახლე, ცნობილია თავის საგანძურით. დედოფლის სასახლე მე-19 საუკუნის 60-იან წლებში გადკეთდა ცნობილი არქიტექტორის, რაინის მიერ. სასახლეს გარს აკრავს დიდი აივანი გაფორმებული მოზაიკით. სამეგრელოს დედოფალ ეკატერინე ჭავჭავაძეს ლაზეთიდან მოუწვევია საუკეთესო ოსტატები და უიშვიათესი არქიტექტურული ნიმუშის შექმნა დაავალა. თითიოეული ორნამენტი, ასეთი კი 50-მდეა, თაფლშია მოხარშული და სხვადასხვა ფერისაა.

„შენ წმინდისა დიდებულისა მთავარმოწამისა გიორგის ეკლესიასა ლომისად წოდებულსა, თავის ესე მსასოებელმა მფარველისა შენისა ყოვლისა, საქართველოსა მეფისა ირაკლისა მეორის ძემან ვახტანგ მპყრობელმა არაგვისამან მოგართვი, შეიწირე და იოხე მათთვის, რომლიც არაგველნი აღა მაჰმად ხანის ომში მოისრნენ, რათა საუკუნესა ცხოვრებისა ღირს იქნენ" - ასეთი წარწერა აქვს ოქროს ბარძიმს, რომელიც მეფე ერეკლეს ძემ, ვახტანგ ბატონიშვილმა კრწანისის ბრძოლის წლისთავზე 300 არაგველის სულის მოსახსენიებლად ნაღვარევის წმინდა გიორგის ეკლესიას შესწირა. ეს უნიკალური ოქროს თასი დღეს ჯანაშიას სახელობის მუზეუმში ინახება.

მე-9 საუკუნის უნიკალური ხუროთმოძღვრული ძეგლი ერკეთის დედათა მონასტერი, რომელიც გურიაში მდებარეობს, ოდითგანვე გამორჩეული იყო თავისი საგანძურით. ეკლესია მიქაელ და გაბრიელ მთავარანგელოზების სახელზეა აგებული. ტაძარის ძვირფასი კარებიც მე-9 საუკუნით თარიღდება; ერთ მხარეს ამშვენებს ვაზის ორნამენტები, მეორე მხარეს ლილიის ყვავილები.

ქართული ხურთომოძღვრების უნიკალური ძეგლი ვეჯინის ლავრა მე-10-11 საუკუნეებშია აგებული. ხალხმა ამ ადგილს „თამარის ციხე" შეარქვა. სამონასტრო კომპლექსში შედის ამაღლების, აღდომისა და წმინდა მარიამის ეკლესიები და სამრეკლო. ამაღლების ეკლესიის კარზე გამოსახულია მოჩუქურთმებული ჯვარი, კედლებზე კი შემორჩენილია უძველესი წარწერები და მხატვრობა.

გოლოვინისა და მიხეილის პროსპექტები, თბილისელების ყველაზე საყვარელი ადგილი, ცნობილი იყო, როგორც მაშინ ეძახდნენ, „ელექტრონული თეატრებით." კინოთეატრი „აპოლო" მიხეილის პროსპექტზე 1909 წლის აპრილში გაიხსნა. „ტფილისკი ლისტოკი" იუწყებოდა, რომ „გაიხსნა გრანდიოზულად მოწყობილი ელექტრონული თეატრი „აპოლო," ევროპაში ერთ-ერთი უდიდესი კინოთეატრი, სამსარულიანი შენობა, დიდი ფანჯრებითა და თაღებით."

იმერეთის ერთ ლამაზ სოფელ გოგნაში მდებარეობს ეკლესია, სახელად „კარუგდებელი." ლეგენდის თანახმად, ამ სოფელში ყველა მამაკაცი დაღუპულა, მაგრამ ტრაგედიის მიზეზი არავინ იცოდა. ერთხელ სოფლის მკვიდრს სიზმარი უნახავს, თქვენი უბედურების მიზეზს მდინარე გეტყვითო. მართლაც მდინარესთან მისულებს წმინდა გიორგის ხატი დახვედრიათ, წყლიდან ამოუბრძანებიათ იგი და ურემზე დაუსვენებიათ. ხარებმა თურმე ხატი სოფლის ყველაზე მაღალ ადგილას აიტანეს და გაჩერდნენ.

საქართველოში წმინდა ადგილებიდან სიწმინდეების ჩამოტანა და ქართულ ეკლესიებში დავანება მე-4 საუკუნიდან იღებს სათავეს. სიწმინდეები ძირითადად ჩამოჰქონდათ კონსტანტინეპოლიდან და იურუსალიმიდან. პირველად მაცხოვრის სახელთან დაკავშირებული წმინდა ნაწილების საქართველოში ჩამოტანის ამბავს გადმოგვცემს ცნობილი ქართველი ისტორიკოსი ლეონტი მროველი. ქართლის მეფე მირიანმა ბიზანტიის იმპერატორ კონსტანტინესთან დესპანი მიავლინა: „წარავლინა მირიან მეფემ ეპისკოპოსი იოანე და მისი თანა წარჩინებული წინაშე კონსტანტინე მეფისა და ითხოვა ნაწილი ძელისა ცხოველისა."

როდესაც ახსენებ ქართულ ღვინოსა და სუფრას, როგორ იქნება, რომ თავადი გულბაათ ჭავჭავაძე არ გაიხსენო. ქეიფი და დროსტარება ქართველს ოდითგანვე მოსდგამს, მაგრამ სტუმარმასპინძლობით გამორჩეულ თამადაზე მე-19 საუკუნის თბილისში ლეგენდები დადიოდა. მის ოჯახს სტუმრობდნენ იმ დროს საქართველოში ჩამოსული უცხო ქვეყნის სახელმწიფო თუ საზოგადო მოღვაწეები.