მამუკა ლომაშვილი სცე­ნა­ზე ყოფ­ნის 20 წლის­თავს კი ახა­ლი ცხოვ­რე­ბით შეხ­ვდა - ის ემიგ­რან­ტია და უკვე მე­სა­მე წე­ლია, რაც ნიუ-იორკშია. 

„სა­ნამ ადა­მი­ა­ნი ემიგ­რან­ტი არ გახ­დე­ბა, ვერ მიხ­ვდე­ბა, რა გან­ცდე­ბია. ვი­თომ შე­ნია გარ­შე­მო აქ ყვე­ლა­ფე­რი, მაგ­რამ შენი არა­ფე­რია. ხან­და­ხან ისე­თი რა­ღა­ცე­ბი მო­გე­ნატ­რე­ბა, ვერც წარ­მო­იდ­გენ... სა­ერ­თოდ, დიდი გან­სხვა­ვე­ბაა ამე­რი­კი­სა და ევ­რო­პის ემიგ­რა­ცი­ას შო­რის. აქ ყვე­ლა­ფე­რი გა­ცი­ლე­ბით რთუ­ლად გი­წევს, ვიდ­რე ევ­რო­პა­ში... დილა 5 სა­ათ­ზე იწყე­ბა, როცა ჯერ კი­დევ ბნე­ლა, რუ­ტი­ნა­ში ერ­თვე­ბი და და­ღა­მე­ბამ­დე ამ რუ­ტი­ნა­ში ხარ სულ - სამ­სა­ხუ­რი, სამ­სა­ხუ­რი, მუ­შა­ო­ბა, მუ­შა­ო­ბა. ფი­ზი­კუ­რად დრო არაფ­რის­თვის გრჩე­ბა... სრუ­ლი­ად სხვა რე­ა­ლო­ბა­ში აღ­მოვ­ჩნდი - რა­ღა­ცე­ბი მიკ­ვირს, რა­ღა­ცე­ბი მომ­წონს, რა­ღა­ცე­ბი სწო­რად არ მი­მაჩ­ნია...

არას­დროს არ ვსა­უბ­რობ ჩემს პრობ­ლე­მა­ზე, მაგ­რამ ფაქ­ტია, რომ პან­დე­მი­ის დროს სა­ერ­თოდ არაფ­რის გა­რე­შე დავ­რჩი. ფი­ნან­სუ­რად კრი­ზი­სი შე­მექ­მნა, სა­ხელ­მწი­ფო სამ­სა­ხუ­რიც არ მქონ­და, რომ ხელ­ფა­სი ვინ­მეს გა­და­ე­ხა­და... რო­დემ­დე უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი ოჯა­ხის წევ­რე­ბის კმა­ყო­ფა­ზე?! ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი­დი იმ ყვე­ლა­ფერს, ამი­ტომ გა­დავ­წყვი­ტე, წა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი. ზო­გა­დად, მაგ დროს ესტრა­დის არ­ტის­ტებს ძა­ლი­ან გა­უ­ჭირ­დათ. ჩვენ ჰო­ნო­რარ­ზე, გა­მოს­ვლებ­ზე ვართ და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, მაგ­რამ მა­შინ ამა­ზე არა­ვინ ფიქ­რობ­და... რაც მთა­ვა­რია, ნიკო, ჩემი შვი­ლი უყუ­რებ­და იმას, მა­მა­მი­სი თვე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში რო­გორ იყო უმუ­შე­ვა­რი. არ მინ­დო­და, უმუ­შე­ვა­რი მამა და­ე­ნა­ხა. ისე, მეც არ ვიცი, რო­გორ და რა­ნა­ი­რად გა­დავ­წყვი­ტე, მით უფრო, რომ სა­ერ­თოდ არ ვი­ცო­დი, სად მოვ­დი­ო­დი. უბ­რა­ლოდ ვთქვი, - ეს რომ არ გა­ვა­კე­თო, შე­იძ­ლე­ბა მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა და­ვუს­ვა თავს კი­თხვა, რომ წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, შე­იძ­ლე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი სხვა­ნა­ი­რად ყო­ფი­ლი­ყო-თქო. თუმ­ცა არ ყო­ფი­ლა იოლი, მაგ­რამ გა­დავ­წყვი­ტე და წა­მო­ვე­დი.

სა­ერ­თოდ რთუ­ლია, ოჯა­ხის გა­რე­შე აქ ცხოვ­რე­ბა. ჩემი ცოლ-შვი­ლიც ცო­დოა იქ მარ­ტო და მეც ცოდო ვარ აქ მარ­ტო. ან მე უნდა წა­ვი­დე იქით, ან ისი­ნი უნდა წა­მო­ვიდ­ნენ ამე­რი­კა­ში.

ახლა ვმუ­შა­ობ უბერ­ზე, უბე­რის­ტი ვარ. ეს არის ტაქ­სი. პა­რა­ლე­ლუ­რად ხელი მოვ­კი­დე ჩემს საქ­მი­ა­ნო­ბას, ნინი შერ­მა­დინს აქვს არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ვო­კა­ლუ­რი სტუ­დია „არ­ტჰა­ბი“. მი­უ­ზიკ­ლი შევ­თა­ვა­ზე, ჰოდა, პი­ე­სა სა­შო­ბაო ზღა­პა­რი დავ­წე­რე. ახლა ვემ­ზა­დე­ბით სა­შო­ბაო მი­უ­ზიკ­ლის­თვის, რო­მე­ლიც სპე­ცი­ა­ლუ­რად ამ სტუ­დი­ის არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი პა­ტა­რე­ბის­თვის შევ­ქმე­ნი. სტუ­დია ნიუ-ჯერ­სი­შია, სა­დაც ქარ­თველ ბავ­შვებ­თან ერ­თად ამე­რი­კე­ლე­ბიც არი­ან, ძი­რი­თა­დად მა­ინც ქარ­თვე­ლე­ბი ჭარ­ბო­ბენ. პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლურ მსა­ხი­ო­ბებ­თან პი­ე­სა­ზეც და­ვი­წყეთ მუ­შა­ო­ბა... მოკ­ლედ, ვნა­ხოთ... ხომ ვამ­ბობ, ცხოვ­რე­ბა სა­ინ­ტე­რე­სოა. რაც შენი გა­სა­კე­თე­ბე­ლია, უნდა გა­ა­კე­თო. თუ ხარ ოჯახ­ში მა­მა­კა­ცი, პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა უნდა აიღო. აქა­ურ რიტმს უნდა აყვე“, - განუცხადა "ამბებს" მამუკა ლომაშვილმა.

ambebi.ge

სტატიების ნახვა შეგიძლიათ რუბრიკაში "ყველა სტატია"

ყველა ახალი ამბის ნახვა შეგიძლიათ ამ ბმულზე

საინტერესო ვიდეოები შეგიძლიათ იხილოთ რუბრიკაში "ყველა ვიდეო"

ბოლო ამბების ნახვა შეგიძლიათ ამ ბმულზე