გახარიას გუშინდელი დიდი ტაშის დამკვრელები გადაიქცნენ ადამიანებად, რომლებმაც ტაშის დაკვრა უკუღმა დაიწყეს. ყველას ვთხოვ: პოლიტიკოსებს, მმართველებს, დიპლომატებს, პირველ პირებს, ტერმინ „ღალატს" ფრთხილად მიუდგნე, აცხადებს „რეზონანსთან" პოლიტოლოგი იგორ კვესელავა.
„რეზონანსი": როგორ შეაფასებთ ბიძინა ივანიშვილის წერილს, სადაც ის ექსპრემიერზე აცხადებს, რომ მისი პროექტი არაა და რომ გახარიამ გუნდსა და სახელმწიფოს უღალატა?
იგორ კვესელავა: მოღალატე ადამიანი უცბათ ხომ არ ხდება? თუ ეს კაცი მოღალატეა, მაშინ შენ გვერდით როგორ იყო და როგორ აქებდით? ეს პოლიტიკური პირფერობა დაღუპვამდე მიგვიყვანს, ამან უკვე გახლეჩამდე, გამსახურდიას დამხობამდე მიგვიყვანა. ქართულ პოლიტიკაში ღალატი არახალია, თუმცა ეს არა ღალატი, არამედ გახარიას პოლიტიკური ორიენტაციის შეცვლაა ქვეყნის გაუმჯობესებისა და განვითარებისათვის.
როდესაც გამსახურდია დაამხეს, მაშინ ერთმა პარლამენტარმა გამოაცხადა, რომ ღალატი არის ფენომენი და უკიდურესი აუცილებლობა. ქართულ პოლიტიკაში საკითხი ასე იდგა სულ რაღაც ოცდაათი წლის წინ და ეს ჩვენს პოლიტიკურ სივრცეში დღესაც შემოდის. როცა პოლიტიკური ლიდერი ქების ობიექტია, გადახვევის ანუ კურსის შეცვლის შემთხვევაში განსაკუთრებული ძაგებისა და კრიტიკის საგანი ხდება.
გახარიას გუშინდელი დიდი ტაშის დამკვრელები გადაიქცნენ ადამიანებად, რომლებმაც ტაშის დაკვრა უკუღმა დაიწყეს, ტაშის დაკვრა ორნაირია და ყველას ვთხოვ: პოლიტიკოსებს, მმართველებს, დიპლომატებს, პირველ პირებს, როდესაც ტერმინს ღალატსა და მოღალატეს ვხმარობთ, ამას ქართულ სინამდვილეში ფრთხილად უნდა მიუდგნენ, რადგან ამისი განვრცობა არ მოხდეს. ამას ვურჩევ პოლიტიკურ „მოკლეშარვლიანებსაც" და „მოკლეკაბიანებსაც", რომ დაფიქრდნენ.
„რ": მას შემდეგ, რაც ივანიშვილმა ეს წერილი გამოაქვეყნა, ოპოზიციამ განაცხადა, რომ ის რეალურად პოლიტიკიდან არ წასულა.
ი.კ: შეიძლება ვიფიქროთ, რომ ეს მართლაც ასეა, გამომდინარე იმ ბოლო დისკუსიიდან, რაც გახარიასთან დაკავშირებით გაიმართა. ამის გარდა, მინდა აღვნიშნო ისიც, რომ ბატონი ირაკლი კობახიძე, როდესაც ასეთ განცხადებებს აკეთებს, ფრთხილად იყოს, რადგან რასაც დღეს ამბობს, ხვალ წინ არ დახვდეს. მით უმეტეს, მან სერიოზული შეცდომა დაუშვა, როცა გაახმოვანა თუნდაც ის, რომ მათ კიევში მსტოვრები ჰყავთ, რომლებისგანაც ინფორმაციას იღებენ. თუ მათ კიევში მოკავშირეები მართლა ჰყავთ, თუ ეს მართლაც ასეა, მან ისინი ფაქტობრივად დაკარგა.
გახარიას პრემიერობისას თავისი გუნდი თვითონვე უნდა დაეკომპლექტებინა. ვფიქრობ, ამის გაკეთება ვერ შეძლო, ამიტომაც, სამწუხაროდ, აღმოჩნდნენ მინისტრები, რომლებიც არ და ვერ შეეფერებიან იმ თანამდებობებს, სადაც ისინი არიან. ამ სიტუაციაში ვიცი, რომ სწორედ კობახიძესა და გახარიას შორის განხეთქილებით დაიწყო ეს ყველაფერი.
„რ": რას გულისხმობთ?
ი.კ.: ვგულისხმობ იმას, რომ ამ შემთხვევაში „ქართულმა ოცნებამ" გადაწყვიტა, დაესვა კობახიძე, რომელსაც მისცა ყველა უფლება, ჩაერიოს ქართული პოლიტიკის ყველა ნიუანსში, ჩაერიოს ქართული ეკლესიის ნიუანსებში, ჩაერიოს მეცნიერებაში, კულტურაში, ბიზნესში და ა.შ. ბუნებრივია, აღმასრულებელი მეთაურისთვის ასეთი აშკარა პარტიული ჩარევა აბსოლუტურად მიუღებელი იყო, ამიტომაც გახარიას საქმიანობა ამ შემთხვევაში „ქართული ოცნებისთვის" ღალატი იყო, თუმცა მთავარია, რომე ეს ერის წინააღმდეგ არ იყოს.
„რ": როგორ შეაფასებთ გახარიას ინტერვიუს, რომელიც ინგა გრიგოლიას „რეაქციაში" გავიდა?
ი.კ.: პოლიტიკოსმა შესაძლოა, გააკეთოს ისეთი განცხადებები, რომლებიც მომენტიდან გამომდინარეობს. სხვა დონის იყო განცხადებები, რომლებსაც იგი პრემიერობის დროს აკეთებდა, სხვა იყო, როცა შს მინისტრობის დროს აკეთებდა. რა თქმა უნდა, მაშინ სხვა მიმართულების იყო და სხვა აქცენტები იყო დასმული და ახლა, როცა განცხადებებს აკეთებს როგორც ოპოზიციური პარტიის ლიდერი, ბუნებრივია, რომ ეს სხვაა.
გახარია მთავრობის მეთაური იყო, შეეძლო, ცვლილებები მოეხდინა და გაეგრძელებინა, მას არავინ არ აძალებდა და არავის არ უთქვამს, რომ მთავრობიდან წასულიყო, მან ეს თვითონ გადაწყვიტა. ის არაა ისეთი ადამიანი, ვინც უცდის, თუ ვაშლი ხიდან როდის ჩამოვადრება და პირდაპირ პირში როდის ჩაუვარდება. ის ადამიანია, ვისაც სურს, რომ ვაშლი მოწყვიტოს და თუ საჭიროა, ხეზეც ავიდეს. ადამიანის მისამართით ისრები მაშინ მიდის, როცა მისი ეშინიათ, ეს ძლიერის წინააღმდეგაა, თორემ არის ერთკაციანი და ორკაციანი პარტიები, რომლებიც სათვალავშიც არ არიან.
„რ": პრემიერი ირაკლი ღარიბაშვილი აცხადებს, რომ ის ადგილობრივ არჩევნებზე არა 43%-ს, არამედ 53%-ს აიღებს...
ი.კ: ბუნებრივია, ის მთავრობის თავმჯდომარეა და ასე უნდა ეთქვა. პოლიტიკაშიც და საზოგადოებაშიც მოსაზრებებია, რომ ვერ აიღებს. ვიღაცას ხომ უნდა ეთქვა „ოცნებიდან", რომ აიღებს, თუმცა, ჩემი აზრით, ირაკლი ღარიბაშვილი უფრო მეტად სახელმწიფო მოღვაწეა, ვიდრე - პოლიტიკური. მან გააკეთა აქცენტი იმაზე, რა გეგმაც შეიმუშავა, რომ 43%-ს როგორ გადასცდნენ, რადგან ეს ზღვარი მათი დამარცხება და პოლიტიკიდან „ქართული ოცნების" წასვლაა. ასე რომ, ბუნებრივია, საკითხი დგას იმაზე, რომ მათი მაქსიმუმი 43% არაა.
მე თუ მკითხავთ, ეს 43% ჩვენს სინამდვილეში არ უნდა შემოსულიყო, საერთოდ 51%-ია მიღებული. ეს რა ტერმინია, არ ვიცი, ახლა ბრძოლა საქართველოსთვის კი არა, ამ 43 რიცხვის გადალახვისკენ ან ვერგადალახვისკენაა. საოცარია, რომ მიზანი გახდა ბრძოლა არა საქართველოსთვის, არამედ 43%-ის გადალახვისთვის. ესაა უბედურება, ასე მსოფლიოში არსად არ ხდება.
თუ ჩვენ საპარლამენტო რესპუბლიკა ვართ, მაშინ ამ გზით უნდა წავიდეთ და შეიქმნას კოალიცია. ეს 43% ევროპელების მითითებაა კოალიციაზე, ჩვენთან სხვანაირად შეუძლებელია, შეიძლება, „ქართულმა ოცნებამ" 30% აიღოს, დანარჩენებმა - 20%, 15% და ა.შ. და შეიქმნას კოალიციური მთავრობა.
ეს ადგილობრივი არჩევნები ახალ, რიგგარეშე არჩევნებს განაპირობებს, იქნება კოალიციური მთავრობა და პროცენტების მიხედვით ამ წუთისა და ამ მომენტის გათვალისწინებით მასში იქნება სამი პოლიტიკური პარტია: „ქართული ოცნება", „ნაციონალური მოძრაობა" და გახარიას „საქართველოსთვის".
„რ": ადგილობრივ არჩევნებზე პატარა პარტიების რა პერსპექტივას ხედავთ ?
ი.კ: ვფიქრობ, რომ ამ სამ „მდინარეს" ირგვლივ პატარა „ნაკადულები" შეუერთდებიან. საქმე ისაა, რომ მათ სურთ, დიდები გახდნენ, თუმცა იმ პოზიციაზე ვარ, რომ ადგილობრივ არჩევნებამდე 3-4 თვე დარჩა და გაერთიანება აუცილებლად მოხდება, რადგან ერთკაციანი გუნდით ვერც ქალაქის და ვერც სოფლის მმართველობაში ვერაფერს ვერ გააკეთებ.